De grutste drokte brocht de simmer mei. Yn maart kamen de earste hynders. De boeren stjoerden moarns om in oere of fiif de lytsfeint mei it hynder wylst se sels mei de grutfeint de kij molken, want nei it melken moast it hynder klear wêze. Der mei moasten se nl. nei it bûtlân en nei it haailân, dat almeast de lemster kant útlei. Der kamen hynders foar de mean- en swylmasjines. It is tsjintwurdich wat oars: mear reperaasje- wurk, mar ek dat wurdt minder. Oan de swyl- en meanmasjines mankearde hast altiten wol wat en der hiene wy hiel wat wurk oan” sa ferhellet Riemersma. ,,As d’r net al te folle oan mankearde, reparearden wy se yn it lân.

Op ‘t fytske nei de boeren ta mei it ark by ús. En dan dy bolderweinen mei dy hoepen om de tsjillen. As wy in droege simmer hienen en waarm waar, dan waard it hout fan dy weinnen sa droech dat de hoepen troch it krimoen fan it hout der ôfrûnen en der in stikje tuskenút moast. De hoepen kamen dan yn it gleone fjoer en sa om it houten tsjil. By it ôfkuoljen yn it wetter slute it dan wer om it tsjil en siet it fêst.”

Winterdeis wie it net sa drok en namen wy wol wurk oan fan it fabrykje fan Wallinga yn Heech” sa giet Riemersma fierder.,,Foar sa’n 15 à 20 houten wei- nen soargen wy dan foar it izerwurk en inkeld ek wol foar de weinen fan Willem weinmakker (Stegenga) út Wikel dy’t de tsjillen allegearre út ‘e hân makke”. Yn ‘e fjirtiger jierren hat Riemersma mei sa’n 15 man op kursus west yn Snits. Twa winterskoften, ien kear yn ‘e wike om it hoefbeslaan neffens de regels te learen en dan noch twa kear nei Utrecht.,,Der moasten wy wol oefenje op ‘e poaten fan deade hynders, letter ek op libbene”.
Yn 1943 hat hy der syn diploma helle.