Er stond achter de Gereformeerde kerk te Nijemirdum een wachtpost daar was die kabel voor, die militairen bivakkeerden in de gebouwen van de gereformeerde kerk.
Zij moesten er om denken dat daar geen water vliegtuig landde om bepaalde personen op te halen.
Of dat daar geen Engels vliegtuig een noodlanding zou maken. Er is in de oorlog ook een Engels watervliegtuig op het Tjeukemeer geland, daar was verraad bij, de jongens hebben het niet overleefd. Het watervliegtuig is aan de aanval ontkomen.
Op een zondagmiddag in augustus 1942 lagen er twee of drie zeilboten aan de wal in de bocht zo ongeveer tussen het tweede en derde hek op de Zandvoorder hoek.
Ik zat te melken net tussen de glooiing en de zeedijk. Maandag zat ik daar ook en plotseling stonden er zomaar Duitse militairen tussen mij en de koeien, daar waren ook Nederlanders in Duitse dienst bij. Ze vroegen mij of ik hier zondag ook had gemolken en of ik ook mensen had gezien. Ik vertelde van de zeilboten en verder niets.

Ze vertrokken weer en wensten mij plezierig werk toe en ik wenste hen een goeie reis terug. Zeiden ook niet waarom ze daar waren. Maar de volgende dag kwam de politie uit Wijckel dat ik dinsdag in Leeuwarden moest verschijnen. ’s Avonds zaten wij in de keuken brood te eten, toen kwam pake Ulke uit Sondel langs, het was eerst wat stil, ik hield mijn mond maar toen kwam de vraag: jullie zitten hier zo rustig te eten maar hoe komt het morgen met jou?.
“Pake, ik weet het niet, het is afwachten”. De volgende morgen zijn mijn vader en ik vertrokken met de bus naar Sneek, die een grote hout generator achter op had. Verder van Sneek naar Leeuwarden met de trein, naar het Oud Burger Weeshuis dat stond op het Zaailand, daar zat het hoofdbureau van de Duitsers.
Met de bevrijding is het door de bezetters in brand gestoken. Zij lieten mij foto’s zien dat ik daar zat te melken, mijn oude fiets stond er ook op.

Ze vroegen of ik het was op die foto’s. Mijn vader zat op de gang, hij mocht niet mee naar binnen.
Toen begonnen ze te vragen of ik ook bij een politieke partij of zoiets zat, of dat het allemaal klopte wat ik gezien had of herkende. Het verhoor ging tussen een Duitser en een tolk. Er werd mij verteld dat er een kabel was die met een basaltsteen was kapot gemaakt, de basaltsteen lag daar en het was maar een dun draadje. Toen is het me allemaal nog eens voorgelezen en ik moest het ondertekenen en mocht daarna vertrekken.

We moesten van Wijckel naar Sondel lopen want onze bus ging naar Balk. We troffen onderweg een werkman van de Gemeente, Douwe (bezem) Feenstra, hij had een schop en een bezem op de fiets en moest de weg schoon houden van de paardenmest en andere vuiligheid. Hij begon tegen ons te praten dat het niet zo best leek met de bevolking in Gaasterland, vanavond om 8 uur binnen zijn of tienduizend gulden boete. En er moest een jongen uit Sondel voor het gerecht zijn en als dat allemaal maar goed voor hem afloopt.

Misschien herinner je nog dat ik met jou en Grietsje naar Leeuwarden naar de film ben geweest en dat ik tegen je zei, ,,zie je al dat licht langs de weg en zo verder, dat was allemaal weg’ en je zei, ,,maar de straatlantaarns branden toch nog wel”. Nee jong dat was het eerst wat uit was”. We hadden allemaal luiken voor de ramen en op die van de stal hadden we een stuk asfalt erop laten spijkeren en die moesten we er ’s avonds allemaal weer voor zetten. Er kwamen ’s avonds steeds meer vliegtuigen over en de groepen werden steeds groter, de grond dreunde er over.

De grote radarschermen die bracht de nachtjagers aan de achterkant van zo’n groep en dan werden ze van achteren aangevallen. Zo ook die avond 17 december 1942, alles trilde en er werd vreselijk geschoten.
Het was allemaal vuur, wij waren buiten en daar kwam er een naar beneden die in brand stond met 4 personen, allemaal dood. Er kwam een gedenknaald aan de nieuwe weg van Balk naar Woudsend.
Later op die avond is er nog een bommenwerper neergestort in de polderdijk vlakbij waar toen de mensen werden overgezet.
Ook is die nacht een woning afgebrand, die stond op de derde steke, doordat een toestel brandbommen uitgooide. In 1942 waren er bij de geallieerden geen nachtjagers en de Amerikanen vlogen toen ’s nachts niet. Wij waren ’s nachts vaak buiten en hebben vaak gezien en gehoord dat er een neerstortte in het IJsselmeer en dan ging er een gejuich op in het Kamp Sondel.

Hoe langer de oorlog duurde, wat meer middels er werden gebruikt. Er werden bundels zilverpapier uit de vliegtuigen gegooid, dat gaf storing op de radar in Sondel. Er kwamen steeds minder nachtjagers, er is er één neergestort op zondagavond op het stuk land van Post. Na de oorlog zijn de resten opgegraven.
De dode vlieger en schutter zijn over het erf waar pake en beppe woonden weggevoerd. In de oorlog mocht je niet filmen vanaf het Kruispaed tot aan de oude Sondelerdyk, dat was verboden. Ook stortte op een zondag een toestel neer, daar waar van der Velde woonde, op de Marswâl in Balk.
Van der Velde had daar een betonfabriekje. Ik was bij de familie Akkerman, bij Grietsje, als ik ’s nachts weer naar huis ging, ging ik direct bij de Eppinga’s het land in en kwam uit bij het Zwaaigat en dan de weg over dan verder bij een sloot langs die kwam uit bij de ingang van ons erf. Het was allang spertijd geweest, ik daar ruim een uur achter een dikke boom gezeten voordat ik verder durfde. In totaal moest ik wel over 20 stekken en hekken en die altijd zonder kleerscheuren gepasseerd.