Dat hadden we niet verwacht, we hadden erop gerekend dat we het heel vaak moesten doen.” Het waren erg aardige jongens, heel gewoon”, zegt Hendrikje.” Na de opnames mochten we de film in de auto bekijken. Interessant om dat eens mee te maken”.

Den Haag
De reis naar Den Haag heeft op beide vrouwen grote indruk gemaakt. Onderweg werd het protestlied gerepeteerd voor het geval ze de kans kregen om het voor minister van Aartsen te zingen. Op het Binnenhof liep de minister de Gaasterlanders in de armen waarna het lied werd gezongen. Nadat de minister de zangeressen een hand had gegeven en weer doorliep vroeg Hendrikje: “Zou Van Aartsen nog komen?”Echt indruk heeft de minister blijkbaar niet op haar gemaakt.Anders was dit met Braks, Zijlstra en Van Gennip. Toen ze voor dit drietal het protestlied opnieuw inzetten hebben ze Braks diep in de ogen gekeken om hem de ernst van de zaak duidelijk te maken. “Een vriendelijke, belangstellende man”, zegt Hendrikje,”hij probeerde zelfs nog mee te zingen”. Het bijwonen van een vergadering van de Tweede Kamer was eveneens een bijzondere ervaring. Het was wel vermoeiend, zodat er af en toe door somminge Gaasterlanders een dutje werd gedaan.Hendrikje en Sytske zijn meegegaan ter ondersteuning van de boeren maar ook voor de belangen van de burgers. “Iedereen krijgt er mee te maken. De gezelligheid zal weggaan en dat willen we niet. We voelen ons hier thuis zoals het nú is”, zegt Sytske.

Zingen
Als kind zong Hendrikje al op familiefeesten. Toen ze 14 jaar was trad ze met de organist op in de kerk. Ze nam zangles en kreeg, toen ze in Sneek naar school ging, muziekles van Harm van der Meer. Deze vroeg of zij met het orkest waar hij dirigent van was, een paar nummers wilde zingen. Dit heeft zij gedaan en één lied is toen opgenomen op de jubileum-CD van het orkest. Het spelen op de gitaar heeft zij zichzelf aangeleerd. Sytske was 12 toen ze zich aansloot bij het jongerenkoor in Tjerkwerd. Zij werd lid van een akordeonclub waar zij tevens de zang voor haar rekening nam. Zij nam in die tijd een paar jaar zangles.

Evenals Henrdikje heeft Sytske het spelen op de gitaar zichzelf eigen gemaakt. Zingen doen ze allebei met veel plezier. Ze kenden elkaar al als buren, maar door te zingen bij zanggroep “De Dobber” uit Harich en het maken van het protestlied zijn ze dichter bij elkaar gekomen. Bij deze groep zingen ze allebei met hart en ziel. “Het is een belangrijk stukje in mijn leven,”zegt Sytske.” 
Het is niet alleen het zingen maar ook het groepje op zich. 
We hebben veel aan elkaar en zij allemaal kritisch. Het is boeiend om steeds in andere kerken te komen en verschillende predikanten te horen. Ik kan niet zonder De Dobber.” Voor Hendrikje geldt het zelfde. Hoewel zij nu in Leeuwarden studeert, komt zij zo vaak als haar studie dat toelaat naar de oefenavonden van De Dobber. “

Het neemt veel tijd, maar ik heb het er voor over. Ik kan mijn creativiteit kwijt bij De Dobbber en de boodschap die wij brengen vind ik belangrijk. Daar sta ik helemaal achter”.De Dobber is de rode draad in hun leven. Daar omheen doen zij wel eens iets anders, maar De Dobber blijft. En Gaasterland, natuurlijk!

Us Gasterlân, wat is hjir oan de hân,
it is hjir tige moai sa moat it bliuwe.
It mei nea wer oars.
Dit stikje grûn, it libben hjir sa sûn,
natoerbelied en polityk mei dat net keare.
Nee, dat mei se net!

Bron: Balkster Courant 28 september 1995
Door Siepie Geertsma